«Μπες μέσα στο παιχνίδι των παιδιών και θα βρεις το μέρος όπου το μυαλό, η καρδιά και η ψυχή τους συναντιέται» έχει πει η Virginia Axline, Αμερικανίδα ψυχολόγος, πρωτοπόρος στη μη-κατευθυντική χρήση του παιχνιδιού για θεραπευτικούς σκοπούς (nondirective play therapy).
Για κάποια παιδιά το ελεύθερο παιχνίδι μέσα σ’ ένα θεραπευτικό πλαίσιο μπορεί να είναι ένα μέσο για να νοηματοδοτήσουν τον κόσμο που ανήκουν. Το παιδί εξερευνά το χώρο και τα διαθέσιμα αντικείμενα και όταν αρχίσει να αλληλεπιδρά δύναται να δημιουργήσει ένα φανταστικό κόσμο. Εκεί το παιδί γίνεται αφηγητής ιστοριών και πρωταγωνιστής στα δικά του έργα. Ο ψυχοθεραπευτής είναι ο ενεργός ακροατής ενώ μπορεί και ο ίδιος να λάβει μέρος στις φανταστικές ιστορίες. Ο θεραπευτικός χώρος χρειάζεται να είναι ένα ασφαλές αλλά ταυτόχρονα περιπετειώδες μέρος, όπου ευχές, κατάρες και όνειρα είναι καλοδεχούμενα, όπου το παιδί μπορεί να νιώσει εμπιστοσύνη πως αυτά που θα πει δε θα κριθούν, αντιθέτως θα ακουστούν μ’ έναν ενεργητικό τρόπο και θα χρησιμοποιηθούν προς όφελος του ίδιου του παιδιού.
Το παιχνίδι ως θεραπευτικό μέσο δίνει τη δυνατότητα στο παιδί να δημιουργήσει μύθους μέσα από τους οποίους μπορεί να επεξεργαστεί απευθείας τους φόβους και τις αγωνίες του και να αναζητήσει την ελπίδα. Ο φαντασιακός αυτός κόσμος συχνά είναι ένα μέρος μετάβασης που θα οδηγήσει το παιδί να κατανοήσει καλύτερα αυτά που συμβαίνουν στην πραγματική του ζωή και να αντιμετωπίσει ψυχοκοινωνικές προκλήσεις που συχνά προκύπτουν στην καθημερινότητά του. Ακόμα, έχει ευκαιρίες να αναπτύξει δεξιότητες όπως η ενσυναίσθηση και η αυτορύθμιση των συναισθημάτων του, καθώς και να υποστηριχθεί στην κοινωνική του ένταξη και στην εξάλειψη επιθετικών συμπεριφορών.
Στο θεραπευτικό παιχνίδι η δημιουργία φανταστικών ιστοριών, αντιστοίχως όπως και στην εικαστική θεραπεία η δημιουργία εικόνων, μπορεί να λειτουργήσει σαν ένας καθρέφτης του κόσμου του παιδιού, όπου όταν μπορέσει να δει το είδωλό του θα είναι και πιο πιθανό να το αποδεχτεί.
