Πλέον η θεραπεία είναι μια πιο ευέλικτη διαδικασία, που μπορεί να έχει μεγαλύτερη ή μικρότερη διάρκεια. Αρχικά γίνεται μία πρώτη συνάντηση γνωριμίας όπου συζητιέται ο λόγος του ενδιαφέροντος και η επιθυμία του ενδιαφερόμενου. Ανάλογα με το αίτημα και τις ηλικιακές και ιδιοσυγκρασιακές ανάγκες του ενδιαφερόμενου, ύστερα από την πρώτη συνάντηση γνωριμίας συζητιέται η εξέλιξη. Οι ατομικές συναντήσεις έχουν διάρκεια 60 λεπτά και συστήνεται να γίνονται σε εβδομαδιαία βάση.

Για κάποιον που ενδιαφέρεται για πρώτη φορά να μπει σε μια θεραπευτική διαδικασία συστήνεται η ατομική και όχι η ομαδική θεραπεία. Για ν’ αρχίσει να αποδίδει καρπούς η θεραπεία είναι απαραίτητο ν’ αναπτυχθεί μια ζεστή, αυθεντική σχέση με τον θεραπευτή, η οποία στην ομαδική θεραπεία ενδέχεται να καθυστερήσει λόγω της δυναμικής της ομάδας.

Κατά τη διάρκεια των συναντήσεων παρέχονται διαφορετικά εκφραστικά μέσα που διευκολύνουν τις θεραπευτικές διεργασίες, δίνοντας χώρο και χρόνο στον ενδιαφερόμενο να επιλέξει τον τρόπο που θα τα χρησιμοποιήσει.

Στις ατομικές συναντήσεις με ενηλίκους, βλέπω κυρίως ανθρώπους που αντιμετωπίζουν απειλητική για τη ζωή ασθένεια, καθώς και φροντιστές ασθενών, ανθρώπους με κατάθλιψη στην τρίτη ηλικία, και άλλους που βιώνουν απώλεια, όπως διαζύγιο και πένθος.

Παράλληλα, δουλεύω με εφήβους στους οποίους η θεραπεία μέσω τέχνης βοηθά στην επίλυση εσωτερικών και εξωτερικών συγκρούσεων, φαινόμενο πολύ συνηθισμένο σε αυτή τη μεταβατική αναπτυξιακή φάση της ζωής τους που τους δυσκολεύει.

Τέλος, σε παιδιά που παρουσιάζουν δυσκολίες στο συναίσθημα, στις συμπεριφορές, στην κοινωνικοποίηση, κτλ, ειδικότερα σε μικρότερες ηλικίες, η ζωγραφική και το παιχνίδι μπορεί να αποτελέσουν το μοναδικό μέσο για την «ανάγνωση» δυσκολιών που τα παιδιά δεν θα μπορούσαν να εκφράσουν διαφορετικά. Εδώ η εικόνα δε λειτουργεί ως διαγνωστικό μέσο και οι ζωγραφιές δε «διαβάζονται» από τον ψυχολόγο, αλλά είναι η δημιουργική διαδικασία σ’ ένα ασφαλές πλαίσιο που μπορεί να ανακουφίσει και να οδηγήσει σε επιθυμητές αλλαγές.

Γονείς παιδιών και εφήβων συχνά απευθύνονται σε κάποιον ψυχολόγο όταν αισθάνονται εξουθενωμένοι από κάποια μη λειτουργική κατάσταση που βιώνουν με το παιδί τους, η οποία έχει επιβαρύνει την καθημερινότητα τους και δεν επανέρχεται με τα δικά τους μέσα. Όταν το αίτημα αφορά την θεραπεία παιδιών και εφήβων συστήνεται παράλληλα να υποστηρίζονται και οι γονείς (ή τουλάχιστον ο ένας) από κάποια ψυχοθεραπευτική ή συμβουλευτική διαδικασία γιατί έτσι ενισχύεται και γίνεται πιο αποδοτική η δουλειά που γίνεται με το παιδί.